Σημαντικός ηθοποιός του θεάτρου, ο Γιώργος Γληνός διακρίθηκε σε δραματικούς κυρίως ρόλους, σε μια εποχή που το καλό θέατρο ανθούσε στην Ελλάδα, ενώ άφησε το στίγμα του και στον κινηματογράφο.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στη Σμύρνη και μαγεύτηκε από το θέατρο σε νεαρή ηλικία, όταν το 1912 επισκέφτηκε την πόλη του ο θίασος της Κυβέλης. Τότε αποφάσισε να γίνει ηθοποιός, αλλά λόγω αντιρρήσεων από την οικογένεια του, εργάστηκε αρχικά ως υπάλληλος τράπεζας. Η αγάπη του για το σανίδι ήταν όμως τόσο μεγάλη, που κατάφερε να πείσει την οικογένεια του και να ανοίξει τα φτερά του στην υποκριτική.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Η αρχή έγινε το 1917 σε ένα έργο του Μπισόν. Εντάχθηκε στο σχήμα του «Καλλιτεχνικού Θιάσου Σμύρνης», πρωταγωνιστώντας κυρίως σε οπερέτες ως τενόρος. Στην Αθήνα ήρθε το 1919, συμμετέχοντας σε διάφορες παραστάσεις, όπως «Ο Βαφτιστικός» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Σύντομα γνωρίστηκε με τη Μαρίκα Κοτοπούλη και οι δύο τους συνεργάστηκαν για πολλά χρόνια, ειδικά μετά την μόνιμη εγκατάσταση του ηθοποιού στην Αθήνα, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το 1930 περιόδευσε με την Κυβέλη και τον Αιμίλιο Βεάκη στην Κωνσταντινούπολη. Το 1945 συνεργάστηκε με τους «Ενωμένους Καλλιτέχνες», αργότερα με την Κυρία Κατερίνα και τη Μελίνα Μερκούρη και το καλοκαίρι του 1949 με τον Πέλο Κατσέλη.

Σημαντικό σταθμό στην καριέρα του αποτέλεσε και η συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο. Εντάχθηκε στη δύναμή του το 1932 και παρέμεινε μέχρι και το 1960. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου μέσα σε αυτές τις δεκαετίες. Οι ρόλοι που τον έκαναν να ξεχωρίσει είναι αυτοί του Ιάγου στον «Οθέλο», του τρελού Φέστα στη «Δωδεκάτη Νύχτα», του Φιλίππου Β΄ στον «Δον Κάρλο», του Μεφιστοφελή στον «Φάουστ» του Γκαίτε και στον «Ταρτούφο» στο ομότιτλο έργο του Μολιέρου. Στο Ελληνικό ρεπερτόριο διακρίθηκε στις τραγωδίες του Σοφοκλή και του Αισχύλου, καθώς επίσης και στην «Τρισεύγενη» του Κωστή Παλαμά, όπου ως Πέτρος Φλώρης ενθουσίασε και τον ίδιο τον ποιητή.

Αργότερα δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και ανέδειξε σημαντικούς ηθοποιούς, όπως τον Νίκο Κούρκουλο, τον Θάνο Λειβαδίτη, την Κατερίνα Γιουλάκη και άλλους. Το 1953 εξέδωσε και το βιβλίο «Ώρες Σκηνής” που αποτελεί ένα απάνθισμα δοκιμιών, αναμνήσεων και εντυπώσεων από την πολύχρονη θεατρική πορεία του.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Η εμβληματική παρουσία του Γιώργου Γληνού στο κινηματογραφικό πανί αποτυπώνεται μόνο σε 4 ταινίες. Η πρώτη ήταν το 1930 με τίτλο «Για την Αγάπη της» του Βασίλη Περίδη.

Θα κάνει 22 χρόνια να εμφανιστεί πάλι στο σινεμά, αλλά αυτή τη φορά θα είναι σε ταινία του Φίνου, στην «Αγνή του Λιμανιού» πλάι στην Ελένη Χατζηαργύρη. Ο ρόλος του Γιακουμή προοριζόταν αρχικά για τον Αιμίλιο Βεάκη, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος το 1951 και έτσι πήρε το ρόλο ο Γληνός.

Η ταινία που θα τον καθιέρωνε και κινηματογραφικά ήταν η «Γκόλφω» του Ορέστη Λάσκου, ενώ η τελευταία του εμφάνιση ήταν το 1957 στην σπονδυλωτή ταινία «Της Τύχης τα Γραμμένα».

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Το 1954 τιμήθηκε από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών για τα 35 χρόνια της καλλιτεχνικής του δράσης, ως ένας από τους «αξιότερους και πιο σημαντικούς εργάτες της νεοελληνικής σκηνής» και το 1962 από την Εστία Νέας Σμύρνης.
Η πολιτεία του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Φοίνικος, για την προσφορά του στο θέατρο.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Γιώργος Γληνός πέθανε το 1966 και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, σε οικογενειακό τάφο, όπου τοποθετήθηκε και προτομή του, φιλοτεχνημένη από τον γλύπτη Λάζαρο Λαμέρα.