Με γνήσια αισθήματα και μεγάλο εύρος καλλιτεχνικής ικανότητας, ο Δημήτρη Νικολαΐδης ισορροπούσε ανάμεσα στην αγάπη του για την υποκριτική και το πάθος για την σκηνοθεσία. Άλλωστε και στα δυο, ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν παιδί προσφύγων από την Μικρά Ασία. Έχασε τον πατέρα του όταν ήταν ακόμα βρέφος και πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Από μικρή ηλικία, είχε κλίση προς τον αθλητισμό και ιδιαίτερα τον στίβο. Ήταν πολύ καλός μαθητής, κάτι που απέδωσε αφού πέρασε με υποτροφία στο Πειραματικό Σχολείο της Αθήνας. Συνέχισε με σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας και παράλληλα Θέατρο στη Σχόλη του Καρόλου Κουν. Όσο σπούδαζε ακόμα, συμμετείχε σε μικρά θεατρικά σχήματα και είδε οτι το μεροκάματο που έπαιρνε ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσα θα έβγαζε σαν δικηγόρος. Έτσι, τον κέρδισε το θέατρο.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το 1942 έπαιξε στο νεοσύστατο τότε Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν σε μια παράσταση με μαθητές της Σχολής. Το ουσιαστικό όμως θεατρικό ντεμπούτο του, το έκανε το 1944, στο έργο «Ο Τελευταίος Ασπροκόρακας» του Αλέξη Σολωμού και αμέσως μετά στον «Βυθό» του Γκόρκι. Το 1945 συνεργάστηκε για τέσσερα χρόνια με τον θίασο της Κυρίας Κατερίνας, από τον οποίον έφυγε για να συνεργαστεί με τον θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη στο έργο του Αλέκου Σακελάριου «Δελησταύρου και Υιός».

Ύστερα από μια τετραετία συνεργασίας με διάφορους θιάσους, το 1954 επιστρέφει στον Λογοθετίδη, όπου παραμένει για μια τρία χρόνια. Τα περισσότερα έργα αυτής της περιόδου έγιναν και κινηματογραφικές ταινίες, στις οποίες ως επί των πλείστων συμμετείχε, με πρωταγωνιστή συνήθως τον Λογοθετίδη, αλλά όχι πάντα. Εκείνα τα χρόνια ωρίμασε ως ηθοποιός, όπως ο ίδιος θα πει αργότερα στην σύζυγό του, Σούλη Σαμπάχ.

Το 1965 δοκίμασε, για πρώτη φορά, τις σκηνοθετικές του ικανότητες στο θέατρο, με το έργο «Μιας Πεντάρας Νιάτα» των Πρεντεντέρη – Γιαλαμά. Η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία, ενώ συμμετείχε στο έργο και ως ηθοποιός. Αυτή ήταν η αρχή. Έκτοτε σκηνοθετεί και τις περισσότερες φορές παίζει ως ηθοποιός, σε θεατρικά έργα όπως «Ούτε Γάτα, Ούτε Ζημιά» των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου, «Αγάπη μου Παλιόγρια» των Βασιλειάδη – Τσιφόρου, «Ο Κουνενές» του Κώστα Πρετεντέρη, «Οδός Ευκαιρίας» του Γιώργου Δαζαρίδη και άλλα.

Η τελευταία παράστασή του στην σκηνή ήταν το 1980 στο έργο «Οι Ερωτιάρηδες» του Βάσου Ανδριανού.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1954 στην ταινία «Το Κορίτσι της Γειτονιάς» της Μαρίας Πλυτά, δίπλα στους Σμαρούλα Γιούλη, Ορέστη Μακρή και Γιώργο Φούντα. Το 1961 ξεκινάει η συνεργασία του με την Φίνος Φιλμ, με την ταινία «Ζητείται Ψεύτης» του Γιάννη Δαλιανίδη, ενώ αξέχαστοι έχουν μείνει οι ρόλοι που ερμήνευσε στις ταινίες «Το Δόλωμα», «Δεσποινίς Διευθυντής» και «Μια Ιταλίδα Από Την Κυψέλη». Το 1963 συμμετείχε και στην διεθνή παραγωγή του Ηλία Καζάν «Αμέρικα Αμέρικα».

Μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στο θέατρο που στέφθηκε με επιτυχία, συνεχίζει το 1966, σκηνοθετώντας την περίφημη κωμωδία της Φίνος Φιλμ, «Η Γυναίκα μου Τρελάθηκε», σε σενάριο Νίκου Τσιφόρου. Παρά το γεγονός ότι η ταινία πήρε πολύ θερμές κριτικές, αποτέλεσε την μόνη σκηνοθετική του εργασία στον κινηματογράφο.

Στη μικρή οθόνη ήταν παρών και με τις δύο ιδιότητές του. Η πιο επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά στην οποία συμμετείχε μαζί με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα ήταν «Εκείνες κι Εγώ» (1976-78) του Κώστα Πρετεντέρη, με τον οποίο συνεργάστηκε και στην επιτυχημένη ραδιοφωνική σειρά «Ο Θυρωρός», όπου υποδυόταν τον “Μπουλντόζα”.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Παντρεύτηκε το 1955 την τραγουδίστρια και ηθοποιό Σούλη Σαμπάχ, ύστερα από ένα μήνα γνωριμίας τους. Στον γάμο τους είχαν 13 κουμπάρους, σχεδόν όλο τον θίασο του Λογοθετίδη. Έμειναν μαζί, αγαπημένοι, μέχρι το τέλος του Δημήτρη Νικολαΐδη στις αρχές του 1993.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Δημήτρη Νικολαΐδης αντιμετώπιζε αρκετά χρόνια προβλήματα στην υγεία του. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1993, σε ηλικία 71 ετών.