Φινετσάτος, γοητευτικός, με χαρισματικό ταλέντο, πλούσια παιδεία και μόρφωση, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ήταν από τους καλύτερους και πιο καταρτισμένους Έλληνες ηθοποιούς, αποτελώντας από μόνος του ένα λαμπρό κομμάτι της εγχώριας υποκριτικής τέχνης.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στην Αθήνα σε καλή αστική και φιλότεχνη οικογένεια, φοίτησε σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της εποχής και από την εφηβεία του διακρίθηκε στην ξιφασκία ως μέλος της Εθνικής Ομάδας. Αν και αρχικά ήθελε να δώσει εξετάσεις για την Σχολή Δοκίμων, οι πρώτες του επαφές με τον χώρο του κινηματογράφου, τον έκαναν να αλλάξει προσανατολισμό. Έτσι, πέρασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, έχοντας σπουδαίους δασκάλους όπως τον Ροντήρη και τον Χορν. Για τον θαυμασμό του προς τον Χορν, είχε δηλώσει μάλιστα: «Ο Χορν με πίστεψε πολύ. Εκείνος με ξεκλείδωσε, μου πέρασε το πάθος του για τη σκηνή. Άρχισα να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου, να μην ντρέπομαι πλέον και να πιστεύω στις υποκριτικές μου ικανότητες. Μεγάλος ηθοποιός, αλλά και δάσκαλος».

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το θεατρικό ντεμπούτο του έγινε το 1949 – φοιτητής ακόμα – στην παράσταση της Κατερίνας Ανδρεάδη «Φθινοπωρινή Παλίρροια», και οι εντυπώσεις που άφησε σε κοινό και κριτικούς ήταν από τις πλέον κολακευτικές και εντυπωσιακές. Αυτές οι κριτικές για την πρώτη του εμφάνιση ήταν το πιο σημαντικό διαβατήριο για την εξέλιξή του, αφού μεταξύ άλλων την παράσταση παρακολούθησαν και ο Φίνος με τον Σακελλάριο, οι οποίοι τον παρακίνησαν να παίξει στον κινηματογράφο. Ξαφνικά, άνοιξαν όλες οι πόρτες. Από τα οχτώ θέατρα που υπήρχαν τότε στην Αθήνα, είχε πρόταση και από τα οχτώ. Πιστός στην κυρία Κατερίνα, αρνήθηκε τις άλλες θεατρικές προτάσεις, και ξεκίνησε μια μεγάλη περιοδεία με τον θίασό της σε Κωνσταντινούπολη, Κύπρο, Αίγυπτο και Σουδάν. Σε αυτή την περιοδεία έμαθε πολλά και είχε την τύχη να συνεργαστεί και με τον σπουδαίο θεατρίνο Αιμίλιο Βεάκη.

Τον χειμώνα του 1951-52, ο Αλέκος βρίσκεται στο Θέατρο Κοτοπούλη και ανεβάζει τρία έργα, με συμπρωταγωνιστές τους Δημήτρη Μυράτ, Άννα Συνοδινού, Τίτο Βανδή και Ντίνο Ηλιόπουλο. Τον Απρίλιο του 1952, ο Αλεξανδράκης συνεργάζεται για τελευταία φορά με την κυρία Κατερίνα στο Θέατρο Κυβέλης, σε ένα έργο που άφησε εποχή: «Τρομεροί Γονείς» του Ζαν Κοκτό, με την κυρία Κυβέλη, την κυρία Κατερίνα και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Συνέχεια είχε το Εθνικό Θέατρο το 1954, όπου θα έπαιζε για πρώτη φορά σε τραγωδία και μάλιστα στην Επίδαυρο. Η άγχος του ήταν τεράστιο, αλλά όταν τελείωσε η παράσταση ο Αλεξανδράκης αποθεώθηκε. Καταχειροκροτήθηκε από είκοσι χιλιάδες θεατές και αισθάνθηκε πως έζησε ένα όνειρο. Συνέχεια είχε η «Εκάβη» και ο «Άμλετ» με την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή στο Εθνικό Θέατρο, αλλά και πολλά ακόμα έργα που ανέβασε με δικό του θίασο στο Θέατρο Διάνα και στο Θέατρο Άλφα.

Στην εξαιρετική θεατρική του πορεία, συνεργάστηκε με γνωστούς θιάσους, ενώ το 1971 έγινε συν-θιασάρχης με τη σύντροφό του Νόνικα Γαληνέα, με την οποία συνεργάστηκε για είκοσι χρόνια, ανεβάζοντας κυρίως έργα του ξένου δραματολογίου. Το 1986 οι δυο τους εγκαινίασαν το δικό τους θεατρικό «σπίτι», το Θέατρο Ιλίσσια, με την παράσταση «Ευαίσθητη Ισορροπία» του Άλμπι. Η τελευταία του παράσταση στο θέατρο ήταν το 1998, στο Εθνικό Θέατρο, μετά από σάραντα χρόνια, στο έργο «Σαλόνικα» της Λουίζ Πέιτζ, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ιορδανίδη. Οι κριτικές ήταν όπως πάντα ιδιαίτερα επαινετικές.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Το 1951 έπαιξε για πρώτη φορά στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Εκείνες που δεν πρέπει να Αγαπούν» του Αλέκου Σακελλάριου. Την επόμενη χρονιά προκαλεί αίσθηση με την ερμηνεία του στην «Αγνή του Λιμανιού» του Γιώργου Τζαβέλλα, και ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός αρχίζει τον δρόμο προς την καταξίωση. Η μια ταινία διαδεχόταν την άλλη, και ο Αλεξανδράκης ήταν πλέον ο αδιαφιλονίκητος καρδιοκατακτητής της μεγάλης οθόνης, αφού κάθε εμφάνισή του εξασφάλιζε την επιτυχία της ταινίας στην οποία θα πρωταγωνιστούσε.

Η συνεργασία του με τον Φίνο ήταν από τις πιο γόνιμες που είχε κάνει, τόσο σε επίπεδο αποδοτικότητας, όσο και σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων, σε βαθμό μάλιστα που το ζεύγος Φίνου επιθυμούσε να τον υιοθετήσει. Μερικές από τις ταινίες που τον ανέδειξαν και τον καταξίωσαν ήταν «Η Άγνωστος», «Στέλλα», «Χωρίς Ταυτότητα», «Οι Εχθροί», «Το Κλωτσοσκούφι», «Δις Διευθυντής», «Το Δόλωμα», «Μια Τρελλή Τρελλή Οικογένεια», «Οι Κυρίες της Αυλής» και άλλες.

Στην καλλιτεχνική του σταδιοδρομία υπάρχουν και δύο θαυμάσιες σκηνοθετικές δουλειές: Οι ταινίες «Θρίαμβος» και «Συνοικία το Όνειρο». Στη δεύτερη, είχε αναλάβει με την τότε σύζυγό του, ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη, και το μεγάλο οικονομικό κόστος της παραγωγής. Η ταινία, η οποία περιείχε πολιτικά μηνύματα, λογοκρίθηκε, προβλήθηκε αρκετά αργότερα, αλλοιωμένη από τη αρχική της μορφή, και προκάλεσε οικονομική καταστροφή, ωστόσο, κέρδισε το βραβείο της καλύτερης φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Τα χρόνια της χούντας ήταν ιδιαίτερα δύσκολα για τον Αλεξανδράκη, αφού λόγω των πολιτικών του φρονημάτων, οι συνταγματάρχες είχαν απαγορεύσει στους θεατρικούς και κινηματογραφικούς επιχειρηματίες να μην προβάλλουν πουθενά το όνομά του. Έτσι, ο Αλέκος αναγκάστηκε να δουλεύει κρυφά σε δουλειές που δεν είχαν ιδιαίτερη προβολή. Πάνω στην πιο κρίσιμη καμπή για την πορεία του, ο Φιλοποίμην Φίνος αποφασίζει το 1968, να σπάσει τον αποκλεισμό του Αλεξανδράκη και να τον βάλει πρωταγωνιστή στην ταινία «Μια Ιταλίδα απ’την Κυψέλη» με την Μάρω Κοντού. Συνέχεια είχαν άλλες τέσσερις σημαντικές ταινίες με την Φίνος Φιλμ, με τελευταία την «Μαρία της Σιωπής» το 1973.

Στην δεκαετία του ’70, ο Αλέκος Αλεξανδράκης συμμετείχε και σε τρεις τηλεοπτικές σειρές, «Ο Παράξενος Ταξιδιώτης», «Γιούγκερμαν» και «Μυστικοί Αρραβώνες», ενώ ακολούθησαν και άλλες την δεκαετία του ’80 με μικρότερη επιτυχία. Η τελευταία ταινία του Αλεξανδράκη ήταν το 2000, «Το Φως που Σβήνει» του Βασίλη Ντούρου.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης έκανε τέσσερις γάμους, εκτός του σύντομου δεσμού του με την Έλλη Λαμπέτη και την μεγαλύτερη και σημαντικότερη σχέση της ζωής του, με την Νόνικα Γαληνέα που κράτησε 21 χρόνια.
Στο Σουδάν γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, Μάρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύτηκε σε ηλικία 21 ετών στην Αθήνα. Τρία χρόνια αργότερα χώρισαν. Στα 25 του έκανε τον δεύτερο γάμο – πολιτικό – στο Παρίσι με την πανέμορφη Γαλλίδα Κλοντ Σαμπαντού. Τρία χρόνια αργότερα πήρε πάλι διαζύγιο. Το 1956 παντρεύτηκε την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη, με την οποία χώρισε τέσσερα χρόνια αργότερα. Ο τέταρτος γάμος του ήταν με την Ελβετίδα Βερένα Γκάουερ, την οποία γνώρισε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων “Το Δόλωμα” (1964). Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Βάσια και την Γιοχάνα, αλλά ο γάμος τους κράτησε μόλις πέντε χρόνια.
Το 1969 γνώρισε την γυναίκα της ζωής του, όπως έχει δηλώσει, την Νόνικα Γαληνέα. Παρότι αυτή η σχέση κράτησε 21 χρόνια, δεν παντρεύτηκαν ποτέ, άλλα έγιναν ένα από τα δημοφιλέστερα ζευγάρια της υποκριτικής τέχνης.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Το 2001, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη.
Το 2009, τα ΕΛΤΑ εξέδωσαν γραμματόσημο με τη μορφή του, φιλοτεχνημένο από τον ζωγράφο Κώστα Σπυριούνη.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2005, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.