Ο Αλέκος Λειβαδίτης ήταν ένας εκλεκτός ηθοποιός που το όνομά του συνδέθηκε με την πρώτη περίοδο της Φίνος Φιλμ, ενώ θεωρείται από τους κορυφαίους ηθοποιούς του μουσικού θεάτρου και της επιθεώρησης. Σεμνός και εργατικός, έμεινε αξέχαστος σε όσους συνεργάστηκε για την τελειομανία του αλλά και για την πηγαία αίσθηση του χιούμορ που διέθετε.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1914 και ήταν το μεγαλύτερο από τα πέντε συνολικά παιδιά του Λύσανδρου Λειβαδίτη, εμπόρου με καταγωγή από την Αρκαδία και της Βασιλικής Κοντοπούλου. Μεγάλωσε στο Μεταξουργείο και αποφοίτησε από τη μέση Εμπορική Σχολή Αθηνών, πιθανότατα προοριζόμενος για να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση. Όμως τελικά άλλαξε επαγγελματική ρότα και ασχολήθηκε με τη μουσική και την υποκριτική. Αδελφός του ήταν ο σπουδαίος ποιητής Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988), ενώ ο αδελφός του Μίμης Λειβαδίτης ήταν για χρόνια τραγουδιστής της λυρικής.

Ο Αλέκος Σακελλάριος μαρτυρεί πως ο Λειβαδίτης ξεκίνησε την πορεία του προπολεμικά ως τροβαδούρος, με εμφανίσεις σε μεγάλο κοσμικό κέντρο της Φωκίωνος Νέγρη όπου συνόδευε το τραγούδι του παίζοντας κιθάρα. Επίσης ασχολήθηκε από τους πρώτους στην Ελλάδα με την τέχνη του μακιγιάζ για τον κινηματογράφο, έχοντας ταλέντο αλλά και τεχνικές γνώσεις. Γρήγορα πέρασε μπροστά από την κάμερα και ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός, όταν σε ηλικία 25 χρονών έπαιξε στη μόνη ταινία που σκηνοθέτησε ο Φιλοποίμην Φίνος με τίτλο «Το Τραγούδι του Χωρισμού» (1939). Όμως η κήρυξη του ελληνοιταλικού πολέμου στέλνει τον Αλέκο Λειβαδίτη στο μέτωπο, όπου συμμετείχε σε ειδική ομάδα που αναλάμβανε δράσεις «ψυχολογικού πολέμου» με κινητές μεγαφωνικές εγκαταστάσεις.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια για να κάνει και επισήμως το ντεμπούτο του στο θέατρο, έχοντας από καιρό αποκτήσει την απαραίτητη άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Ήταν το καλοκαίρι του 1948, στην παράσταση «Να τι θα πη Ελλάδα» των Ασημακόπουλου-Παπαδούκα-Σπυρόπουλου, που ανέβηκε στο θέατρο «Ακροπόλ» της οδού Πατησίων. Αμέσως μετά (1949 και 1950) συνεργάστηκε με τον θίασο Καλουτά-Κρεβατά-Ντορ σε επιθεωρήσεις και μουσικές κωμωδίες. Από τις πρώτες του αυτές εμφανίσεις κατέκτησε το θεατρόφιλο κοινό με το χυμώδες και πληθωρικό κωμικό ταλέντο του και γρήγορα καθιερώθηκε ως πρωταγωνιστής του ελαφρού μουσικού θεάτρου καθώς και της επιθεώρησης.

Τη δεκαετία του 1950 σχηματίζει και δικούς του θιάσους με συνεργάτες όπως οι αδελφές Καλουτά, η Μαρίκα Κρεββατά, η Ρένα Ντορ, ο Κώστας Δούκας, ο Νίκος Σταυρίδης, η Καίτη Ντιριντάουα, ο Κώστας Χατζηχρήστος, ο Ορέστης Μακρής, ο Τάκης Μηλιάδης, η Καίτη Μπελίντα και άλλοι. Με τις παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε έκανε αμέτρητες περιοδείες στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Κωνσταντινούπολη. Στο θεατρικό σανίδι δεν άφηνε τίποτε στην τύχη. Όταν αναλάμβανε καθήκοντα θιασάρχη ή συνθιασάρχη ήταν απαιτητικός από τους συνεργάτες του, αλλά τον ψηλότερο «πήχη» τον κρατούσε για τον ίδιο του τον εαυτό. Αξίζει να σημειωθεί ότι η εμπειρία και η γνώση που είχε στο μακιγιάζ έκαναν τον Αλέκο Λειβαδίτη απολαυστικό σε ρόλους που απαιτούσαν μεταμφιέσεις κάθε είδους.

Σύμφωνα με τον θεατρικό κριτικό Κώστα Γεωργουσόπουλο, υπήρξε ένα από τα ιερά τέρατα της επιθεώρησης με στυλ που παρέπεμπε στην τεχνική του κλόουν και στις φιγούρες της βουβής κωμωδίας του αμερικανικού κινηματογράφου. Παράλληλα ήταν ένας από τους θεμελιωτές τής αυτοσχέδιας μιμικής και ένας ιδιοφυής -παρότι αυτοδίδακτος- μίμος. Ο τελευταίος του ρόλος στο θέατρο ήταν παίζοντας με ιδιαίτερη επιτυχία το νούμερο “Οι Τροχονόμες στη Αθήνα”, στην παράσταση «Μιούζικ Χωλ αλα Γρεκ» που ανέβηκε στο θέατρο Βέμπο την περίοδο 1979-80.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Σε αντίθεση με τους περισσότερους ηθοποιούς της γενιάς του, έπαιξε τον πρώτο του ρόλο μπροστά από την κινηματογραφική κάμερα και όχι στο θέατρο. Μετά τη συμμετοχή του στο «Τραγούδι του Χωρισμού» (1939) ακολούθησαν ρόλοι στις πρώτες ταινίες της Φίνος Φιλμ «Η Φωνή της Καρδιάς» (1942) και η «Βίλλα με τα Νούφαρα» (1944). Επίσης έπαιξε και στην πρώτη κωμωδία με την υπογραφή της Φίνος Φιλμ, το «Παπούτσι από τον Τόπο σου» (1946) του Αλέκου Σακελλάριου. Το 1948 δοκιμάζει να περάσει πίσω από την κάμερα, σκηνοθετώντας και παίζοντας στο «Εκατό Χιλιάδες Λίρες» (1948), σε σενάριο του Νίκου Τσιφόρου και πρωταγωνιστές τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Ντίνο Ηλιόπουλο.

Όσο όμως η θεατρική του πορεία σημείωνε όλο και μεγαλύτερη επιτυχία, ο Αλέκος Λειβαδίτης συμμετείχε σε όλο και λιγότερες κινηματογραφικές ταινίες. Έτσι, στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται συνολικά μόλις 15 ταινίες, στην πλειοψηφία τους κωμωδίες. Μετά από την πρώτη περίοδο στη Φίνος Φιλμ, ξεχωρίζουν οι ρόλοι του στις ταινίες «Η Χιονάτη και τα 7 Γεροντοπαλλίκαρα» (1960) και «Το Τεμπελόσκυλο» (1963). Τελευταίες του συμμετοχές σε κινηματογραφικές ταινίες ήταν στα «Γεύση από Ελλάδα» (1979) του Γιώργου Λαζαρίδη και «Θανάση Σφίξε κι άλλο το Ζωνάρι» (1980) του Θόδωρου Μαραγκού.

Το 1980 καταγράφονται και οι δυο μοναδικές εμφανίσεις του Αλέκου Λειβαδίτη στην τηλεόραση, στην σειρά της ΥΕΝΕΔ «Ελληνικό και ξένο μονόπρακτο».

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Σύντροφος της ζωής του Αλέκου Λειβαδίτη ήταν η ταλαντούχα ηθοποιός του θέατρου και του κινηματογράφου Ρένα Ντορ.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Υπήρξε μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ), και Πρόεδρος του Ταμείου Αλληλοβοηθείας του ΣΕΗ. Είχε τιμηθεί από τον Βασιλέα Γεώργιο Β’ με μετάλλια Αλβανικού Πολέμου, καθώς και από τον Βασιλέα Παύλο για την προβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό. Τιμητικές επίσης διακρίσεις είχε λάβει και από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Αλέκος Λειβαδίτης πέθανε αιφνιδίως στις 23 Μαρτίου του 1980, ενώ ως και λίγες μέρες πριν το μοιραίο, συμμετείχε κανονικά σε παράσταση στο θέατρο Βέμπο.