Η Έλενα Ναθαναήλ ήταν ταλαντούχα, όμορφη και φινετσάτη ηθοποιός. Έφυγε νέα από κοντά μας, σε ηλικία 61 ετών, χτυπημένη από τον καρκίνο.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και σε ηλικία μόλις 16 ετών επισκέφτηκε το στούντιο της Φίνος Φιλμ, συνοδευόμενη από τον δημοσιογράφο Νίκο Λυμπερόπουλο, με σκοπό να γνωρίσει τον Δαλιανίδη. Από την πρώτη στιγμή ο Δαλιανίδης αντιλήφθηκε ότι διαθέτει τις προϋποθέσεις να φτάσει ψηλά σαν ηθοποιός. Το αποτέλεσμα ήταν να υπογράψει, την επόμενη μέρα, συμβόλαιο με τη Φίνος Φιλμ για το μιούζικαλ του Δαλιανίδη «Κάτι να Καίει» (1963), του οποίου τα γυρίσματα είχαν ήδη αρχίσει, και να παίξει δίπλα στα ιερά τέρατα της εποχής, Ηλιόπουλο, Βλαχοπούλου, Λάσκαρη, Καραγιάννη. Στη Φίνος Φιλμ είχε άλλες δύο παρουσίες στις ταινίες «Το Λεβεντόπαιδο» και «Ξύπνα Βασίλη», με σημαντικούς ρόλους.
Η Ναθαναήλ συνδύαζε ομορφιά, ποιότητα και ταλέντο. Το 1968, ο εκλεκτός Γερμανός σκηνοθέτης – για πολλούς ο καλύτερος – Ραλφ Τίλε, εντυπωσιασμένος από το εξώφυλλο της Ναθαναήλ στο περιοδικό «Εικόνες», την κάλεσε να παίξει στο έργο του «Το Αίμα των Βέλσουγκ», και η Ναθανήλ ανταποκρίθηκε με επιτυχία. Έπαιξε συνολικά σε 30 ταινίες στον κινηματογράφο, ενώ έχει εμφανιστεί και σε τέσσερεις σειρές στην τηλεόραση. Οι πιο σημαντικές της ερμηνείες εκτός της Φίνος Φιλμ ήταν στις ταινίες «Φόβος» του Κώστα Μανουσάκη το 1966, και «Ραντεβού με μια Άγνωστη» (1968) του Βασίλη Γεωργιάδη, για την οποία κατέκτησε και το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, ο ρόλος της στην ταινία «Εκείνο το Καλοκαίρι» (1971) του Γεωργιάδη, θεωρείται η καλύτερη ερμηνεία της. Στο θέατρο έκανε αρκετές δουλειές με κυριότερες δύο έργα του Μαγιακόφσκι, «Το Λουτρό» και «Ο Κοριός» την περίοδο ΄78-΄79. Στα νιάτα της είχε κάνει και πολλές φωτογραφήσεις για περιοδικά μόδας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 αποτραβήχτηκε για ένα διάστημα από το επάγγελμα και πρόσφερε τις υπηρεσίες της σε ίδρυμα με τυφλά παιδιά, βοηθώντας τα να διαβάζουν. Ευαισθητοποιημένη από τις συνθήκες που βίωσε στα ιδρύματα, έγραψε ένα βιβλίο, «Πως έμαθα να βλέπω», με καταγγελτικό λόγο, για την αναλγησία των υπευθύνων.
Την τελευταία δεκαετία της ζωής της είχε αφοσιωθεί στο κτήμα της στην Εύβοια, σώζοντας ετοιμοθάνατα άλογα του ιπποδρόμου και οραματιζόμενη μία βιολογική μονάδα.