Η θρυλική “Πάστα-Φλώρα” υπήρξε καλλιτέχνης μεγάλου πνευματικού υπόβαθρου, με αστείρευτο ταπεραμέντο, άψογη τεχνική στο σανίδι, υπόδειγμα κομψότητας και βαθιά καλλιέργεια και παιδεία. Η Μαίρη Αρώνη θεωρείται από τις πλέον εκλεκτές και δημοφιλείς ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου, η οποία έγραψε τη δική της πολύτιμη ιστορία και στον κινηματογράφο, παρά τις ελάχιστες εμφανίσεις της σε ταινίες.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννημένη στην Αθήνα, κόρη του καθηγητή της Μεγάλης του Γένους Σχολής, Λέανδρου Αρβανιτάκη, έδειξε από πολύ μικρή το υποκριτικό της ταλέντο. Με έφεση στο θέατρο, ανέβαινε σε τραπέζια και καρέκλες για να απαγγείλει ποιήματα και έστηνε σκηνικά ερμηνεύοντας δικές της ιστορίες. Oλη εκείνη η ανεμελιά και ευμάρεια θα τέλειωνε αναπάντεχα και οδυνηρά με την αυτοκτονία του πατέρα της, με το μεγάλο Κραχ του 1929.

Η μητέρα της Αγλαΐα αναγκάστηκε να ξανανοίξει τον οίκο υψηλής ραπτικής που διατηρούσε πριν από τον γάμο της, αποκλείοντας στην κόρη της την περίπτωση να γίνει ηθοποιός. Θεωρούσε ότι ήδη τα μαθήματα πιάνου και απαγγελίας στο Μουσικό Λύκειο Αθηνών κάλυπταν τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες. Oταν όμως η ξαδέρφη της Βάσω Μανωλίδου μπήκε στη δραματική σχολή του νεοσύστατου Εθνικού Θεάτρου, η Μαίρη έφτασε στο σημείο να κάνει απεργία πείνας ώστε να πείσει τη μητέρα της να την αφήσει. Και, φυσικά, το πέτυχε.

Η Μαίρη Αρώνη κατάφερε να πάρει πτυχίο στο πιάνο, να αριστεύσει σε απαγγελία κα φωνητική και να αποφοιτήσει το 1933 από την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ως μαθήτρια του Φώτου Πολίτη.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το 1934, κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο με το θίασο του Πέλου Κατσέλη, στο έργο «Κοσμική Κίνηση» του Θ.Ν. Συναδινού. Η Μαρίκα Κοτοπούλη εντυπωσιάστηκε τότε από το ταλέντο και το ταπεραμέντο της και την προσέλαβε στον θίασό της, στον οποίο και έκανε λαμπρή καριέρα, για 6 ολόκληρα χρόνια, ερμηνεύοντας απαιτητικούς και δύσκολους ρόλους.

Το 1941 ξεκίνησε η συνεργασία της με τον θίασο του Μουσούρη, και το 1944 ίδρυσε με τον σύζυγό της δικό τους θίασο, ο οποίος μετά την απελευθέρωση περιόδευσε στον ελληνισμό της Αιγύπτου, της Κύπρου και της Κωνσταντινούπολης. Το 1947 έγινε πρωταγωνίστρια του Εθνικού Θεάτρου και απέδωσε μοναδικά δύσκολους ρόλους, σε έργα όπως: «Υπεράνθρωπον και Γυναίκες» του Σω, «Η Στρίγγλα που έγινε Αρνάκι» του Σαίξπηρ, κ.α. Όταν ο Ροντήρης αποχώρησε από το Εθνικό, τον ακολούθησε στη δημιουργία της «Ελληνικής Σκηνής» κι αυτός της προσέφερε κι άλλους εξαιρετικούς ρόλους σε έργα Γκέτε, Οστρόβσκι αλλά και Ξενόπουλο.

Αργότερα, πέρα από τις εξαιρετικές εμφανίσεις της σε θεατρικές σκηνές της Ελλάδας, συμμετείχε σε φεστιβάλ στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Ιαπωνία, στη Μέση Ανατολή, στην Ουγγαρία και στην Πολωνία. Η επιστροφή της στο Εθνικό Θέατρο, το 1954, αποτελεί την κορύφωση της καριέρας της, μέσα από τις εξαιρετικές παραστάσεις έργων των Ο’ Νηλ, Μαριβό, Πιραντέλλο, Σίλερ και άλλων.

Όταν το 1955 ο Θόδωρος Αρώνης προσβλήθηκε από καρκίνο, η Μαίρη τον πήρε στο εξωτερικό σε μια ύστατη προσπάθεια να τον σώσει. Ο αγαπημένος της Φέντια, όπως τον αποκαλούσε, πέθανε τη μέρα της πρεμιέρας των «Εκκλησιαζουσών». Ο σκηνοθέτης Αλέξης Σολομός ανέβαλλε την πρεμιέρα. Η Μαίρη είχε μόλις χάσει σύζυγο και τον δεύτερο πατέρα της. Την επομένη (14 Ιουλίου 1956), ως Πραξαγόρα, ένα κατάμεστο Ηρώδειο την αποθέωσε.

Την τελευταία εικοσαετία που πρωταγωνίστησε στο Εθνικό Θέατρο, ρόλοι και έργα εμβληματικά στα οποία έλαμψε, την ανήγαγαν σε αυτό που αποκαλούμε «μεγάλη κυρία του θεάτρου». Παράλληλα με την τεράστια προσφορά της ως ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου, υπήρξε και πολύτιμη δασκάλα, αφού δίδαξε την υποκριτική τέχνη από το 1962 μέχρι το 1991.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Στον κινηματογράφο έκανε μόλις πέντε εμφανίσεις, με αμίμητες ερμηνείες σε ρόλους συζύγου, μητέρας, πεθεράς, που άφησαν εποχή και έγραψαν ιστορία. Στη Φίνος Φιλμ έπαιξε σε δύο ταινίες, «Η Γυναίκα μου Τρελλάθηκε» και «Μια Τρελλή, Τρελλή Οικογένεια», στην οποία το υποκριτικό της στυλ στο ρόλο της λίγο αφελούς και λίγο φευγάτης μπουρζουά “Πάστα-Φλώρα”, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά και προπομπό για πολλούς παρόμοιους ρόλους από γυναίκες ηθοποιούς στα επόμενα χρόνια.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Το 1934, ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή της από το Εθνικό Θέατρο, παντρεύτηκε τον αρκετά μεγαλύτερό της, επίσης ηθοποιό Θόδωρο Αρώνη. Ο γάμος τους κράτησε 22 χρόνια, όταν το 1956 ο Αρώνης νικήθηκε από την επάρατη νόσο. Παντρεύτηκε ξανά το 1965, τον σκηνοθέτη Κωστή Μιχαηλίδη, αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια. Δεν απέκτησε ποτέ παιδιά.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η Μαίρη Αρώνη υπήρξε επίτιμος δημότης της Ρόδου, τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό Ευποιίας (1958) από το Βασιλέα Παύλο και το 1966 με το Μέγα Ταξιάρχη από το Βασιλέα Κωνσταντίνο Β’, καθώς και με άλλες διακρίσεις κυρίως από τη Μέση Ανατολή (Κυβερνήσεων και Πατριαρχείων).

ΘΑΝΑΤΟΣ

Η Μαίρη Αρώνη πέθανε στον ύπνο της, την 16η Ιουλίου 1992 στο σπίτι της ξαδέλφης της Βάσως Μανωλίδου, στο Πόρτο Ράφτη, σε ηλικία 77 ετών.