Από τους μεγαλύτερους του είδους του, ο Ορέστης Μακρής προσέγγιζε τους ρόλους του με σεβασμό και μελέτη. Κάθε ερμηνεία ήταν μια πρόκληση, ένα στοίχημα με τον εαυτό του που πάντα τελικά κέρδιζε. Εργατικός και ευσυνείδητος αλλά και ευρύτατα αγαπητός από το κοινό και τους συναδέλφους του, ο Ορέστης Μακρής ταυτίστηκε με το ρόλο του «μεθύστακα», ενώ χωρίς να πίνει ούτε γουλιά κρασί «μέθυσε» με το ταλέντο του όλη την Ελλάδα.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στη Χαλκίδα και ο πατέρας του ήταν νηματουργός. Σε ηλικία μόλις οκτώ ετών έστησε κρυφά από τους γονείς του και με τη βοήθεια της αδελφής του μια αυτοσχέδια θεατρική σκηνή στην αυλή του σπιτιού τους. Και μπορεί αυτή η πρώτη παράσταση να έφερε τιμωρία, όμως ο Ορέστης Μακρής παρέμεινε γοητευμένος από το χώρο του θεάματος. Έφτιαξε για παράδειγμα ένα αυτοσχέδιο «πανόραμα» με ένα δυνατό φακό και μερικές φωτογραφίες, καλώντας γείτονες και περαστικούς να δουν τις φωτισμένες εικόνες. Παράλληλα μάθαινε μουσική και έπαιζε κλαρίνο στη Φιλαρμονική της Χαλκίδας.

Στα 20 του χρόνια στρατεύτηκε και υπηρέτησε στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Επιστρέφοντας σπούδασε φωνητική στο Ωδείο Αθηνών αποκτώντας πολύτιμα εφόδια για το μέλλον. Παράλληλα όμως με τις σπουδές του έκανε και διάφορες δουλειές για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, αρχικά σε ξυλουργείο και μετά σε σιδηρουργείο.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ενώ φοιτούσε ακόμα στο Ωδείο Αθηνών έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο. Ήταν το 1925 όταν πρωτοεμφανίστηκε ως τενόρος στο ανέβασμα της οπερέτας «Τρεις Αγάπες» από το θίασο της Ροζαλίας Νίκα στο Ηράκλειο της Κρήτης. Συνέχισε με παραστάσεις μικρών θιάσων στην Αθήνα για να μεταπηδήσει αργότερα στο θίασο Παπαϊωάννου όπου το 1927 ανέβασαν την οπερέτα «Κρυφό Ρομάντσο» και αργότερα τον «Βαφτιστικό». Το καλοκαίρι του 1929 συμμετείχε σε ένα θίασο από ηθοποιούς του μουσικού θεάτρου μαζί με ηθοποιούς πρόζας, που έδινε παραστάσεις στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου επί τέσσερις μήνες. Εκεί λοιπόν ο Ορέστης Μακρής έκανε αυτοσχεδιασμούς ως «μεθυσμένος» στους συναδέλφους του για να περνούν την ώρα τους, όταν ο μεγάλος Αιμίλιος Βεάκης τον παρότρυνε με φορτικότητα να μεταφέρει αυτόν τον τύπο στη σκηνή για να τον απολαύσουν και οι θεατές.

Το καλοκαίρι του 1932 ο Αντώνιος Βώττης του ανέθεσε το νούμερο τού «μεθυσμένου», που είχε γράψει πριν από τρία χρόνια και δεν έβρισκε τον κατάλληλο ηθοποιό να το ερμηνεύσει. Τραγουδώντας και παίζοντας το νούμερο «Με λεν Μπεκρή» στην επιθεώρηση «Ο Παπαγάλος του 1932» που ανέβηκε στο θέατρο Δελφοί από τον θίασο του Σπύρου Πατρίκιου, έγινε εν μία νυκτί πρωταγωνιστής του ελαφρού μουσικού θεάτρου. Και μπορεί να έπαιξε πλειάδα «χαρακτήρων», γρήγορα τυποποιήθηκε στο ρόλο του μεθύστακα, γεγονός που όμως του έκλεισε το δρόμο για να αναδείξει το πολύπτυχο ταλέντο του.

Από την εποχή του Μεσοπολέμου ξεκίνησε να εμφανίζεται σε διάφορους επιτυχημένους θιάσους συνεχίζοντας ακάθεκτος και στη διάρκεια της κατοχής σε παραστάσεις με συμπρωταγωνιστές τους Μίμη Κοκκίνη και Κυριάκο Μαυρέα (1941) και τις αδελφές Καλουτά (1943). Μετά την απελευθέρωση, ανέλαβε και ρόλο θιασάρχη σε παραστάσεις που παίχτηκαν σε Αθηναϊκά θέατρα αλλά και στην υπόλοιπη χώρα μέσω περιοδειών. Κάποια από τα έργα που έπαιξε ήταν τα «Έτσι είναι η Ζωή» του Κώστα Γιανακίδη, «Να τι Θέλει ο Λαός» των Μίμη Τραϊφόρου και Δημήτρη Ευαγγελιδη, «Άνθρωποι, Άνθρωποι» και «Άνθρωποι του 49» των Αλέκου Σακελάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου.

Παρέμεινε ενεργός στο θέατρο παράλληλα με την κινηματογραφική του πορεία. Μάλιστα κατέγραψε ιστορική επιτυχία το 1959 όταν με αφορμή την επίσκεψη στην Αθήνα των μπαλέτων Μπολσόι, έστησε τη δική του χορογραφία στο θέατρο Περοκέ με θέμα την «Λίμνη των Κύκνων». Στο πλευρό του είχε για «μπαλαρίνες» τους Βασίλη Αυλωνίτη, Νίκο Σταυρίδη και Σταύρο Παράβα ενώ εκείνος φορούσε ένα τεράστιο και αλλοπρόσαλλο φτερωτό κύκνο.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν το 1931, στη βουβή ταινία του Αχιλλέα Μαδρά «Ο Μάγος της Αθήνας». Θα χρειαστεί να περάσουν 18 ολόκληρα χρόνια για να ξαναπαίξει στον κινηματογράφο, όμως η επιστροφή του θα είναι σαρωτική: Το 1949 ερμηνεύει στον «Μεθύστακα», το αριστούργημα του Γιώργου Τζαβέλλα. Η ερμηνεία του θα προκαλέσει αίσθηση, θα δημιουργήσει ρεκόρ εισιτηρίων – ακατάρριπτο μέχρι το 1964 που το έσπασε η ταινία «Κάτι να Καίει» – και καθιέρωσε τον Ορέστη Μακρή στον κινηματογράφο. Στα χρόνια που ακολούθησαν διέπρεψε σε απόδοση λαϊκών τύπων, αυστηρών και άστοργων πατεράδων, γκρινιάρηδων, μονήρων και ανάποδων χαρακτήρων, μα πάντα στο τέλος αποκάλυπτε την ευαίσθητη και μοναχική πλευρά του.

Γύρισε συνολικά 37 ταινίες από τις οποίες οι 6 στη Φίνος Φιλμ. Τον «Μεθύστακα» ακολούθησε ο «Γρουσούζης» ξανά με τον Γιώργο Τζαβέλλα (1952), «Το Αμαξάκι» (1957) του Ντίνου Δημόπουλου καθώς και οι αξέχαστες κωμωδίες του Αλέκου Σακελάριου «Η Θεία από το Σικάγο» (1957), «Η Κυρά μας η Μαμμή» (1958) και «Το Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο» (1959). Ξεχωρίζουν επίσης οι ερμηνείες του στις ταινίες «Κάλπικη Λίρα» (Ανζερβός, 1955) του Γιώργου Τζαβέλλα, «Μια Λατέρνα μια Ζωή» (Ανζερβός, 1958) του Σωκράτη Καψάσκη, «Στουρνάρα 288» ή «Φτώχεια και Αριστοκρατία» (Κλέαρχος Κονιτσιώτης, Βεν. Ιορδάνογλου, 1959) και «Η Χιονάτη και τα 7 Γεροντοπαλλήκαρα» (Γ. Λαζαρίδης – Δ. Σαρρής – Κ. Ψαρράς, 1960) του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

Το 1967 αποφάσισε να αποσυρθεί οριστικά από το θέατρο και τον κινηματογράφο και επέλεξε να ζήσει οικογενειακά στην κατοικία του στο Χαλάνδρι. Τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στην ταινία «Ένα Κορίτσι Αλλιώτικο από τα Άλλα» του Νίκου Βαρβέρη που προβλήθηκε 1968.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Ο Ορέστης Μακρής έκανε ένα γάμο. Το 1927 παντρεύτηκε τη σύντροφο της ζωής του Βαρβάρα Δαμίγου με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Κατερίνα, κι ένα γιό, τον Θεμιστοκλή. Το 1950 ο Ορέστης Μακρής έγινε παππούς, όταν η κόρη του έφερε στον κόσμο τον μικρό Φώτη. Σήμερα ο εγγονός του ζει στην Πλάκα και έχει αποκτήσει δύο παιδιά.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Ο Ορέστης Μακρής είχε τιμηθεί με το Τάγμα του Φοίνικος.
Στη γενέτειρά του Χαλκίδα, έχει δοθεί το όνομά του στο καλοκαιρινό θεατράκι στο Πάρκο του Λαού.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Ορέστης Μακρής άφησε την τελευταία του πνοή στις 29 Ιανουαρίου 1975.