Με έμφυτο χάρισμα στον αυτοσχεδιασμό και τεράστια υποκριτική γκάμα, ο Σωτήρης Μουστάκας ήταν ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς ηθοποιούς που έβγαλε η Ελλάδα και η Κύπρος, και αγαπήθηκε όσο λίγοι από το ελληνικό κοινό.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στην Λεμεσό της Κύπρου το 1940 και ήταν ο νεότερος από τα επτά αδέλφια του. Από μικρός έπαιζε βιολί και αγαπούσε το θέατρο και την όπερα. Το 1954, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, αποφάσισε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Αφορμή ήταν η συνάντηση του με τον Νίκο Σταυρίδη, ο οποίος είχε ταξιδέψει στην Λεμεσό για τις ανάγκες μιας παράστασης. Στο διάλειμμα, είδε τον Μουστάκα να τον μιμείται τόσο πειστικά που τον προέτρεψε να πάει στην Αθήνα και να σπουδάσει υποκριτική.

Τα επόμενα χρόνια, μαθητής ακόμα, συμμετείχε ενεργά στον Ελληνοκυπριακό Απελευθερωτικό Αγώνα, μοιράζοντας φυλλάδια και γράφοντας συνθήματα στους τοίχους, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί για επτά μήνες. Με την ολοκλήρωση του σχολείου, πήγε στην Αθήνα, έπιασε δουλειά ως σερβιτόρος και παράλληλα κατάφερε να μπει στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Σπουδαστής ακόμα, έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο το 1961, στο έργο «Χαραυγή» του Δημήτρη Μπόγρη, ενώ την επόμενη χρονιά θα εμφανιστεί επίσημα πια στο έργο «Μια πόρτα, δραχμές πεντακόσιες» με τον θίασο του Κώστα Ρηγόπουλου και της Κάκιας Αναλυτή. Παρά τον μικρό του ρόλο, εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς, με αποτέλεσμα οι προτάσεις τόσο για θέατρο όσο και για κινηματογράφο να πέφτουν η μια μετά την άλλη.

Συνεργάστηκε με κορυφαίους θιάσους, κυρίως σε κωμικούς ρόλους, ενώ σημαντικές για την πορεία του ήταν και οι συνεργασίες με την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 έπαιξε στις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, αλλά και στον «Ασυλλόγιστο» του Μολιέρου. Το 1976 συγκρότησε δικό του θίασο, ανεβάζοντας ενδεικτικά έργα όπως «Το κλουβί με τις τρελές», «Βιολιστής στη Στέγη», «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ», κ.α.

Το 2006 ο Σωτήρης Μουστάκας εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο της Επιδαύρου με το έργο «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη. Δύο χρόνια αργότερα, το 2008, θα ξαναπαίξει στην Επίδαυρο, αυτή τη φορά στο ρόλο του Τρυγαίου στο έργο «Ειρήνη». «Αγαπούσα πάντα τον Αριστοφάνη. Από τα πρώτα χρόνια των σπουδών μου στο θέατρο με γοήτευε. Τον διάβαζα και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να έρθει ο καιρός να ερμηνεύσω τους ήρωές του. Ξέρω καλά ότι καθένα από τα έργα του μπορεί να τα προσεγγίσει κανείς διαφορετικά. Εξαρτάται από τους σκηνοθέτες αλλά και από την προσωπικότητα του ηθοποιού».

Ο Σωτήρης Μουστάκας είχε την μοναδική ικανότητα της άμεσης επικοινωνίας με το κοινό, χάρη στην πλούσια εκφραστικότητά του, τις ατάκες του και τους αυτοσχεδιασμούς του.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Μετά την πρώτη του εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι, τράβηξε την προσοχή και του Μιχάλη Κακογιάννη, ο οποίος του εμπιστεύτηκε τον ρόλο του τρελού του χωριού στην περίφημη διεθνή παραγωγή «Αλέξης Ζορμπάς» (1964). Η τεράστια προβολή του Ζορμπά που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ, του άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για καριέρα στο Χόλιγουντ, όταν η Fox του πρότεινε συμβόλαιο για να παίξει σε μια ταινία με τον Μάικλ Κέιν. Ο Μουστάκας, όμως, για τους δικούς του λόγους, απέρριψε την πρόταση και προτίμησε να παραμείνει στην Ελλάδα.

Το 1967 θα συμμετάσχει σε έντεκα ελληνικές κινηματογραφικές παραγωγές, ενώ το 1969 θα παίξει για πρώτη φορά σε ταινία της Φίνος Φιλμ με το έργο «Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα» του Νίκου Φώσκολου. Μεγάλη στιγμή στην καριέρα του θεωρείται η εξαιρετική ερμηνεία του στην ταινία «Ένας Νομοταγής Πολίτης» (1974) του Ερρίκου Θαλασσινού, όπου ο Μουστάκας υποδύεται τον ρόλο ενός σεμνού, τίμιου, αφελή και παθητικού πολίτη. Όπως είχε πει και ο ίδιος «πρόκειται για την καλύτερη ταινία που έχω γυρίσει».

Την δεκαετία του ’80, μαζί με την παρακμή του κινηματογράφου, θα στραφεί σε ταινίες βιντεοκασέτας που ναι μεν τον στήριξαν οικονομικά, αλλά δεν του πρόσφεραν κάτι ερμηνευτικά.

Η τελευταία του συμμετοχή στον κινηματογράφο ήταν, όπως και η πρώτη, σε μια διεθνή παραγωγή, στην ταινία «Ελ Γκρέκο» του Γιάννη Σμαραγδή. Ο ρόλος του ζωγράφου Τιτσιάνο, δασκάλου του Ελ Γκρέκο, έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του Σωτήρη Μουστάκα, που δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει στους κινηματογράφους.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Παντρεύτηκε την ηθοποιό Μαρία Μπονέλλου το 1973 και έζησαν μαζί 34 χρόνια, αποκτώντας μια κόρη την επίσης ηθοποιό Αλεξία Μουστάκα.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Το 1994 τιμήθηκε με το βραβείο επιθεώρησης «Παναθήναια», ενώ το 1996 απέσπασε το Α΄βραβείο «Παπαδούκα» από την Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων.
Το 2003 τιμήθηκε με το βραβείο ερμηνείας ελληνικού έργου από τα Βραβεία «Κάρολος Κουν» για το σύνολο του έργου του σε επιθεωρήσεις.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Σωτήρης Μουστάκας άφησε την τελευταία του πνοή στις 4 Ιουνίου 2007, σε ηλικία 67 ετών. Κατά την επιθυμία του, η σορός του σκεπάστηκε με τη γαλανόλευκη στην κηδεία του στο κοιμητήριο Χαλανδρίου. Λιγότερο από τρεις μήνες αργότερα, στις 30 Αυγούστου 2007, έφυγε από τη ζωή και η σύζυγός του Μαρία Μπονέλου.