Ο “γίγαντας” της κωμωδίας, υπήρξε μια από τις πλέον πληθωρικές και αυθεντικές φυσιογνωμίες του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Αυτοδίδακτος και ενστικτώδης, ο Βασίλης Αυλωνίτης κατείχε μια ερμηνευτική ευφυία που τον έκανε να αγαπηθεί όσο λίγοι.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννημένος στην Αθήνα, σε πολύ φτωχή οικογένεια, αναγκάστηκε να εργαστεί σε διάφορα επαγγέλματα, για να βοηθήσει την μητέρα του οικονομικά, αφού ο πατέρας του τους εγκατέλειψε πριν ακόμα ολοκληρώσει ο Βασίλης το δημοτικό. Έτσι, ξεκίνησε και η καριέρα του ως ηθοποιός, εντελώς απρόσμενα, ανορθόδοξα θα μπορούσε κανείς να πει, αλλά και θριαμβευτικά!

Συγκεκριμένα, το 1924 εργαζόταν στο θέατρο Έντεν ως βοηθός σκηνικών. Σε μία παράσταση κάποιοι συνάδελφοί του, θέλοντας να του κάνουν πλάκα, τον έσπρωξαν στην σκηνή, κι αυτός όχι μόνο δεν σοκαρίστηκε από το γεγονός, αλλά με όπλο το αστείρευτο χιούμορ του και το έμφυτο ταλέντο του αυτοσχεδίασε, είπε τα… δικά του και ανάγκασε τους θεατές της παράστασης να σηκωθούν και να τον καταχειροκροτήσουν. Εκείνο το βράδυ, στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου, γεννήθηκε ένας μεγάλος κωμικός.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το επίσημο θεατρικό ντεμπούτο του έγινε την ίδια χρονιά (1924) με τον θίασο της Ελένης Ζαφειρίου στο έργο «Ερωτικές Γκάφες». Από τότε συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, μέχρι το 1928 που δημιούργησε δικό του θίασο, ανεβάζοντας κυρίως επιθεωρήσεις.

Το καλοκαίρι του 1960 συνεργάστηκε με τους Νίκο Ρίζο, Γιάννη Γκιωνάκη, Τάκη Μηλιάδη και Ρένα Βλαχοπούλου, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», στο έργο του Γ. Γιαννακόπουλου «Κάθε Καρυδιάς Καρύδι». Την επόμενη χρονιά δημιουργήθηκε η θιασαρχική τριάδα «Βασίλης Αυλωνίτης – Γεωργία Βασιλειάδου – Νίκος Ρίζος», που διατηρήθηκε, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, έως το 1965, παρουσιάζοντας διάφορες κωμωδίες, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Γερμανία για τους μετανάστες.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Στον κινηματογράφο έπαιξε για πρώτη φορά το 1926, στην ταινία του Αχιλλέα Μανδρά, «Μαρία η Πενταγιώτισσα». Συνολικά έχει στο ενεργητικό του 75 ταινίες στις οποίες είχε, ως επί το πλείστον, πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Η συνεργασία του με τη Φίνος Φιλμ ξεκίνησε το 1954 με τις ταινίες «Χαρούμενο Ξεκίνημα» και «Η Ωραία των Αθηνών», στην οποία συνέθεσε ένα αχτύπητο δίδυμο με την Γεωργία Βασιλειάδου. Ακολούθησαν άλλες οκτώ ταινίες της Φίνος Φιλμ, που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, με πιο σημαντικές τις «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο», «Ο Κλέαρχος η Μαρίνα κι ο Κοντός», «Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο» και «Το Αμαξάκι», στην οποία είχε για μοναδική φορά σε ταινία της Φίνος Φιλμ – και μία από τις ελάχιστες γενικότερα – δραματικό ρόλο.

Με το πηγαίο χιούμορ, το ανεξίτηλο ταλέντο και την ετυμολογία του, οδηγήθηκε πολλές φορές σε αυτοσχεδιασμούς, οι οποίοι όχι μόνο δεν απορρίπτονταν από τους σκηνοθέτες, αλλά έδιναν χρώμα στα σενάρια και στους ρόλους του. Η κινησιολογία του, οι γκριμάτσες του και οι μορφασμοί του αποτελούν σημεία αναφοράς για τον ίδιο και τις κωμωδίες που έχει συμμετάσχει.

Για τελευταία φορά εμφανίστηκε στην ταινία «Αριστοκράτισσα και ο Αλήτης» το 1970. Λίγες μέρες αφότου ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα, στις 10 Μαρτίου, πέθανε από καρδιακή προσβολή.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Ο πρώτος του γάμος ήταν με την Πόπη Αυλωνίτου, η οποία δούλευε στον θίασο ως μπαλαρίνα. Ο γάμος έληξε όταν ο Βασίλης Αυλωνίτης ερωτεύτηκε την Νίτσα Παπαδοπούλου, με την οποία έφυγε για το Παρίσι. Πολύ σύντομα, όμως, και αυτός ο δεσμός έλαβε τέλος, όταν ο μεγάλος κωμικός αγάπησε και τελικά παντρεύτηκε την Γιογιό, με την οποία επέστρεψε στην Ελλάδα και απέκτησε δύο παιδιά: τον Γιάννη και την Ελένη.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Προς τιμήν του μεγάλου αυτού κωμικού, το πρώην θέατρο Βεργή στην Αθήνα, ονομάστηκε θέατρο «Βασίλης Αυλωνίτης».

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Βασίλης Αυλωνίτης άφησε την τελευταία του πνοή στις 10 Μαρτίου του 1970, σε ηλικία 66 ετών, λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση της τελευταίας του ταινίας.