Μορφωμένος, καλλιεργημένος, ονειροπόλος, μα πάντα σοβαρός και αυστηρός – κυρίως με τον εαυτό του – ο Βασίλης Διαμαντόπουλος εξέφραζε το ήθος και την ποιότητα σε όλη την καλλιτεχνική του πορεία, ενώ υπήρξε μεγάλος δάσκαλος της υποκριτικής.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1920. Σπούδασε αρχικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν άργησε να τον κερδίσει η υποκριτική. Έτσι, μπαίνει στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ εντάχθηκε από τους πρώτους και στη νεοσύστατη σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν το 1942.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Φοιτητής ακόμα, ανεβαίνει για πρώτη φορά σε επίσημη παράσταση στο Θέατρο Τέχνης, μαζί με τον δάσκαλό του, Κάρολο Κουν, στην «Αγριόπαπια» του Ιψεν. Παρέμεινε εκεί μέχρι το 1949, ερμηνεύοντας περισσότερους από τριάντα ρόλους που τον καθιέρωσαν ως πρωταγωνιστή του ελληνικού θεάτρου. Ανάμεσα στα έργα που συμμετείχε ήταν τα: «Ετσι είναι, αν έτσι Νομίζετε» του Πιραντέλο, «Ρόσμερσχολμ» και «Βρικόλακες» του Ιψεν, «Βυσσινόκηπος» του Τσέχοφ, «Εμείς και ο Xρόνος» και «Ο Aνακριτής Έρχεται» του Πρίσλεϊ, «Πόθοι κάτω από τις Λεύκες» του Ο’ Νιλ, «Το Φιόρο του Λεβάντε» του Ξενόπουλου και «Λεωφορείο ο Πόθος» του Ουίλιαμς.

Μετά από μια σύντομη συνεργασία με τον θίασο της Κυρίας Κατερίνας, θα βρει τελικά τη θέση του στο Εθνικό Θέατρο. Εκεί θα πρωταγωνιστήσει, το καλοκαίρι του 1950, στην ανεπανάληπτη κωμωδία «Ανώμαλος Προσγείωσις» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, συστήνοντας για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό τον θρυλικό ρόλο του Μαυρογιαλούρου που θα δόξαζε 15 χρόνια αργότερα στο σινεμά ο Λάμπρος Κωνσταντάρας.

Στα επόμενα οχτώ χρόνια, ο Διαμαντόπουλος πειραματίζεται ανεβάζοντας δικές του παραγωγές, σε σκηνοθεσία κυρίως του Κουν. Παράλληλα, πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης αλλά και του Εθνικού.

Το 1958 αποτελεί έτος-σταθμό στην καριέρα του, καθώς ιδρύει το Νέο Θέατρο. Η επιχειρηματική του απόπειρα θα μείνει ζωντανή μέχρι το 1966, με μεγάλη πρωταγωνίστρια την τότε σύντροφό του Μαρία Αλκαίου. Εκεί θα ανεβάσει έργα νεοελλήνων δραματουργών αλλά και ξένων κλασικών, όπως «Παραμύθι χωρίς Όνομα» του Καμπανέλλη, «Τα Δέντρα Πεθαίνουν Όρθια» του Κασόνα, «Γαλιλαίος» του Μπρεχτ και άλλα.

Η δικτατορία του ’67 ανακόπτει τη θεατρική του πορεία και ο Βασίλης Διαμαντόπουλος αυτοεξορίζεται στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1970, θα συνεργαστεί αρχικά με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και αργότερα με το Θέατρο Σάτιρα του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, στο οποίο συμμετείχε και ως ιδρυτικό μέλος. Η θεατρική του καριέρα θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση, ερμηνεύοντας από Αριστοφάνη και Μολιέρο μέχρι και σύγχρονους δραματουργούς, όπως οι Χάρολντ Πίντερ και Ντάριο Φο.

Την αγάπη του για την υποκριτική τέχνη αλλά και για τους νέους, που όπως έλεγε ήταν η ελπίδα του, την εξέφρασε και στη διδασκαλία του, τόσο στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όσο και στη Σχολή του Κουν. Το 1983 ίδρυσε τη σχολή Θεατρικό Εργαστήρι και αργότερα την ανωτέρα δραματική σχολή Ίασμος, της οποίας το τμήμα της Θεσσαλονίκης φέρει το όνομά του.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Στον κινηματογράφο είχε λίγες και επιλεκτικές εμφανίσεις, με το ταλέντο και το κύρος του να κοσμούν την μεγάλη οθόνη, αφήνοντάς μας αλησμόνητες ερμηνείες. Πρώτη του εμφάνιση ήταν το 1948 στην ταινία «Μαρίνος Κοντάρας» του Γιώργου Τζαβέλλα, ενώ την επόμενη χρονιά θα συνεργαστεί για πρώτη φορά με την Φίνος Φιλμ, στην «Τελευταία Αποστολή» του Νίκου Τσιφόρου, η οποία αποτέλεσε και την πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών (1951).

Χαρακτηριστικοί ήταν και οι ρόλοι του σε τρεις ακόμα ταινίες της Φίνος Φιλμ: «Το Αμαξάκι» (1957), «Ο Θάνατος θα Ξανάρθει» (1961), «Το Ταξίδι» (1962), καθώς και στο περιβόητο κοινωνικό δράμα «Νόμος 4000» (1962). Αξέχαστη ήταν και η ερμηνεία του στην ταινία «Μάθε Παιδί μου Γράμματα» (1981) του Θόδωρου Μαραγκού, για την οποία κέρδισε επάξια το βραβείο ‘Α Ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στην ταινία του Βασίλη Μπουντούρη «Μπίζνες στα Βαλκάνια» το 1997.

Σημαντική ήταν και η προσφορά του στην ελληνική τηλεόραση, συμμετέχοντας σε πολλές αξιόλογες σειρές, όπως «Εκείνος και Εκείνος» με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, «Ο Συμβολαιογράφος», και «Εκμέκ Παγωτό» το 1991.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Έκανε δύο γάμους στην ζωή του. Ο πρώτος του γάμος ήταν με την ηθοποιό και ραδιοφωνική παραγωγό Τώνια Καράλη, με την οποία απέκτησε μια κόρη. Από τον δεύτερο γάμο του με την ηθοποιό Μαρίνα Γεωργίου, απέκτησε και έναν γιο.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Τιμήθηκε το 1981 με το βραβείο Ά Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για την ερμηνεία του στην ταινία «Μάθε παιδί μου Γράμματα».
Επίσης, έχει τιμηθεί από την πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α’.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος πέθανε τον Μάη του 1999 σε ηλικία 79 ετών, από ανακοπή καρδιάς, έπειτα από κάταγμα που είχε πάθει στο μηριαίο οστό.