“Γυρίζουμε σε μονοπλάνο τον δραματικό μονόλογο της Γκόλφως. Η Βαλάκου λιτή, χαμηλόφωνη, σπαρακτική. Και ο Λάσκος να παρακολουθεί την πρόβα και να βαλαντώνει στο κλάμα. Ξανά και ξανά και ξανά. Κάποια στιγμή επενέβην εγώ. «Ρε συ Ορέστη, θα ξεφουσκώσει η κοπέλα με τόσες πρόβες και, όταν κάνουμε το πλάνο, θα είναι άδειο σακί».
Τον έπεισα. Πάμε το πλάνο. Να σπαράζει μπροστά στην κάμερα η Βαλάκου, να λιώνει πίσω από την κάμερα ο Λάσκος. «Αριστούργημα… Αλλη μία φορά!». Πάμε δεύτερη φορά, πάμε τρίτη, πάμε τέταρτη, στην πέμπτη τα στύλωσα εγώ. «Οχι, ρε Λάσκο, δεν πάμε. Δεν θα πεθάνει η κοπέλα για να φχαριστιέσαι κλάμα». Πήγαμε να σκοτωθούμε. Ξαναγαπήσαμε μετά τη συμφωνία μας για μια τελευταία φορά.
Είμαστε στη φάση του μοντάζ. Τότε οι σκηνοθέτες (με εξαίρεση τον Τζαβέλλα) δεν επιτρεπόταν(!) να παρακολουθούν το μοντάζ. Μία φορά κάθε ημέρα ερχόταν ο Λάσκος στα κλεφτά: «Ρε Ντίνο, βάλε μου, σε παρακαλώ, τον μονόλογο…». Ο Λάσκος ήταν η αδυναμία μου. Του έβαζα τον μονόλογο, έριχνε το κλάμα του και έφευγε. Τα ίδια έκανε και όταν άρχισε η προβολή της ταινίας. Επαιρνε σβάρνα τους κινηματογράφους, έβλεπε τον μονόλογο, «έριχνε τη δόση του» και έφευγε. Τόσο που τον πήραν χαμπάρι οι αιθουσάρχες και κρατούσαν το διάλειμμα λίγο παραπάνω για να προλάβει ο Λάσκος να «χτυπήσει παρών».”