Αυτή η πρώτη ελληνική μουσική ταινία θα μπορούσε να έχει φτάσει σε πολύ πιο ικανοποιητικά αποτελέσματα, αν το σενάριο και η μουσική τη βοηθούσαν περισσότερο, γιατί ο σκηνοθέτης κ. Ντίνος Δημόπουλος την «γύρισε» με πολύ κέφι, γρηγοράδα, μπρίο, ρυθμό, νεανικότητα, και δύο σκηνές είναι αληθινά αξιόλογες: ο καυγάς στο εστιατόριο και προπάντων το χορευτικό νούμερο της Λίντα Άλμα και του Γιάννη Φλερύ. Είναι η πρώτη φορά που ο ελληνικός κινηματογράφος παρουσιάζει χορευτικό νούμερο που να είναι, και σαν χορός, αλλά και σαν κινηματογράφος, το σπουδαιότερο, αψεγάδιαστο στο είδος του.