

| Παραγωγή: | Finos Film |
| Α' Προβολή: | 1 Ιανουαρίου 1973 |
| Κατηγορία: | Δραματική |
| Είδος: | Κοινωνική |
| Σκηνοθεσία: | Γιάννης Δαλιανίδης |
| Σενάριο: | Πέτρος Αθηναίος |
| Ηθοποιοί: | Αλίκη Βουγιουκλάκη, Αλέκος Αλεξανδράκης, Παντελής Ζερβός, Σπύρος Καλογήρου, Μαρία Κωνσταντάρου, Λαυρέντης Διανέλλος, Καίτη Λαμπροπούλου, Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Δημήτρης Μπισλάνης, Γιώργος Σίσκος, Γιώργος Νέζος, Γιώργος Χειμωνίδης, Ειρήνη Κουμαριανού, Ανδρέας Συρογιάννης |
| Μουσική: | Μίμης Πλέσσας |
| Φωτογραφία: | Σταμάτης Τρύπος |
| Σκηνογραφία: | Μάρκος Ζέρβας |
| Μοντάζ: | Παναγιώτης Χατζής |
| Μακιγιάζ: | Αργυρώ Κουρουπού |
| Εισιτήρια: | 202.403 |
| Διάρκεια: | 82' |
Η Μαρία, μια κωφάλαλη κοπέλα, ζει με τον πατέρα της σε ένα νησί εντελώς απομονωμένη. Ο καινούργιος δάσκαλος ενδιαφέρεται γι’ αυτήν και προσπαθεί να της μάθει την νοηματική γλώσσα. Όλα κυλάνε φυσιολογικά, μέχρι τη μέρα που ο πλούσιος του χωριού βιάζει την Μαρία και όταν αυτή αποκτά ένα παιδάκι, προσπαθεί να της το πάρει μιας και αυτός και η γυναίκα του είναι άκληροι.
Τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει αρχικά ένας Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης, αλλά μετά τα πρώτα γυρίσματα κλήθηκε να τον αντικαταστήσει ο Γιάννης Δαλιανίδης.
Το σενάριο της ταινίας θυμίζει έντονα το χολυγουντιανό φίλμ Johnny Belinda.
Πρόκειται για την τελευταία ταινία της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην Finos Film.
Η ταινία έχει αποκατασταθεί ψηφιακά σε HD και είναι διαθέσιμη από την Φίνος Φιλμ.
Η σιωπή είναι.. χρυσός!
Πηγή: Κώστας Σταματίου, Εφημερίδα "Τα Νέα", Ιανουάριος 1973
Η υπόθεση θα θυμίσει στους παλιότερους την άλλη εκείνη κωφάλαλη, στο Τζόννυ Μπελίντα. Εκεί υπήρχε «μελό» με ποίηση (καμιά φορά γίνεται). Εδώ υπάρχει «μελό» χωρίς ποίηση∙ μελό σκέτο, αναπηρικό – από τα χειρότερα. Δεν αποκλείεται, η επιτυχία της ανάπηρης (και ολίγον εγκύου) Χριστίνας Ψάχου της τηλεόρασης να ενέπνευσε την αναπηρία της Μαρίας (που και αυτή καθίσταται ολίγον έγκυος). Η ταπεινή μας γνώμη, πάντως, είναι ότι ούτε η θεαματική μίμηση τηλεόρασης, ούτε η εμμονή σε ιστορίες ξεπερασμένες μια για πάντα, ούτε η ανατριχιαστικιά κραυγαλέα σκηνοθεσία, όπως αυτή του φίλου Γιάννη Δαλιανίδη στην προκειμένη περίπτωση, θα σώσουν την εγχώρια κινηματογραφία. Ίσως, αντί, να σφαδάζουν παραπαίοντες – και χωρίς διάφορο επιπλέον – οι παραγωγοί θα έπρεπε να αφήσουν την τηλεοπτική θύελλα να καταλαγιάσει, αποσυρόμενοι, για μια «περίοδο περισυλλογής». Ίσως, για ένα-δύο χρόνια, όπως θα έλεγε και ο Ρενέ Κλαιρ, «η σιωπή είναι χρυσός».
Παρόμοιες Ταινίες

















